Bir zamanlar hepimiz de hayatın yükünden
habersizce yaşayıp giden
masum çocuklardık,sokakları ayakta tutan,
sokağı sokak yapan masumlardık.
Saklambaç oynayıp saklandık,
kovalamaca oynayıp yakalandık,
sulu şakalar yapıp ıslandık,
bizler sokakları cıvıl cıvıl eden,
hani kiminin rahatsız olduğu
kiminin de huzur bulduğu çocuklardık!
Şimdi sokaklar çocuklara,çocuklar sokaklara küs,
sokaklar sadece kirletilmek,
yakılıp yıkılmak için kullanılıyor,
Sokaklar biz eski çocukları özlüyor,
köşe başları yollarımızı gözlüyor…
Sizi ıssız bıraktığımız için özür dileriz ama
hayatın yükü sırtımızdan inmiyor,
bu yük varkende bir adım öteye gidilmiyor!
İsterdik ki bizim çocuklarımız doldursun sokakları
ama onlarda sizi sevmiyor!
Üzgünüz ama daha çoğu saklambaç nedir bilmiyor!
Issız bıraktık sizleri farkındayız
ama bilinki bizlerde en az sizin kadar yanlızız!
Çoğunu yitirdik arkadaşlarımızın,
hepsi ekmek derdinde bir yerlerde şimdi,
Kimsenin diğerinden yok haberi.
Bir kaç yılda bir kere belki görüyoruz zaten
yanıbaşımızdakileri,
analayacağınız çok meşgulüz,
çok işimiz var,çok yoğunuz çok çok çok lakin hiç aslı yok.
Anlayacağınız yaşantımızın da bir amacı yok,
yaşarsak tok bizden iyisi yok.
Umrumuzda değil kim bugün aç kim tok.
Anlayacağınız artık insanlık da yok.
Bizi bu duruma getirdiler,
bize hep ben hep ben dedirttiler,
yani anlayacağın bizim gibi masumları bir bir kirlettiler…
Affedin bizi sokaklarbelki size dönemeyiz
ama bilinki bizler hep sizi özleyenleriz.
Sizlerden bütün nesiller adına özür dileriz…
Ömer Koç (Geç kalınmadan belki bir nefes)
